In een kamer van een ziekenhuis ligt een tiener, Ipad tegen haar opgetrokken bovenbenen, armen onder haar hoofd. Ik sta bij de deur. Ik zie haar. Ik doe het ook: mijn armen onder mijn hoofd. Het meisje lacht.
In een andere kamer staat een peuter voor het raam van haar deur. Haar handje op het glas, waarmee ze slaat als ik langsloop. Ik zie haar. Ik doe het ook, ik leg mijn hand tegen het glas en sla ermee tegen het raam. Ze lacht en doet het nog eens. Ik doe het ook nog eens. Ze lacht heel hard en kan er niet meer mee stoppen. Ik ook niet meer.
In een kamer verderop poetst een moeder na de lunch met een doekje, het gezicht van haar zoon. Ik zie haar. De jongen heeft een verstandelijke beperking. Ze zijn hier al vier weken. Ik ga op de rand van zijn bed zitten en pak een rood voile doekje uit mijn zak. Ik doe het ook, ik poets het gezicht van haar zoon. De moeder kijkt naar me en lacht.
In de supermarkt, die middag zie ik mijn grote dochter bij het broodbeleg staan. Ze leest de achterkant van een pot chocoladepasta. Ik zie haar. Ik ga onzichtbaar naast haar staan. Ik doe het ook, ik lees de achterkant van een pot chocoladepasta. Ze kijkt plotseling opzij. Ik ook. We zien elkaar en lachen, om de grap van het bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten