Ik doe als clownsdocent een dringend beroep op de 'volwassenheid' van de clown. Ik ben klaar met de verering van het kind in zijn algemeen, in onszelf, in de clown. Ik stop met luisteren naar de eenzijdige verhalen over het kind welke alleen maar puur, adembenemend, vrij, zorgeloos, speels, lief en in een voortdurende staat van verwondering zou zijn. Het beeld van dit geliefde kind begint zo langzamerhand monsterlijke vormen aan te nemen.
Ik zie dat grote mensen in staat zijn om de spelende volwassene (lees: de clown) te vervormen tot een grote infantiele kleuter waarbij de grown-up niet meer mee mag spelen. We hebben jaren lang ons best gedaan om groot, fatsoenlijk, slim en aangepast te worden. Deze ontwikkelde grootheid mag óók meespelen als we een rode neus opzetten. Zoals het kind niet kan bestaan zonder de volwassene, kan de clown niet verschijnen zonder zijn regisseur. Het wordt daarom hoog tijd voor zelfopvoeding.
Ik doe een beroep op jullie, lieve mooie en volledig complete mensen van mijn clownslessen. Neem vanaf nu, álles mee wat je hebt. Je hele hebben en houwen, alles wat je TOEN was, NU bent of OOIT nog zou willen worden. Sta er eens bij stil dat je uit tijd bestaat. Je draag al het verleden, al het heden en zelfs de hele toekomst die nog komen gaat voortdurend met je mee. Je hebt jezelf met de hulp van anderen, met grote zorgvuldigheid precies gemaakt tot wie je nu bent. Elk jaar, elk seizoen, iedere maand, ieder uur en elke seconde speelden ooit volwaardig mee met de vorming van jouw eigenste 'zelf' en kijk eens aan, je bent precies geworden wie je wezen moet.
Laten we het kind, wat je ooit ook was, nu eens écht serieus nemen. Doe de studie van het spelen, ontdek de clown. Dit is je kans om je eigen kind door je eigen volwassenheid op te laten voeden, precies hoe jij het zou willen, naar eigen smaak en behoefte. Geef jouw kind, zijn of haar, eerlijke volwaardige gevoelens en gedachten terug. Luister met je vaderlijke oren, moederlijke empathie en volwassen zorgzaamheid naar je eigen kind. Speel als gelijkwaardige spelers. Maak de speelruimte veilig en gevaarlijk tegelijkertijd. Moedig je kind aan om vrij te komen en rem het af waar nodig. Geef het kind ruimte om te gaan en de volwassene vertrouwen. Speel met de overeenkomsten én met de verschillen. Vind de harmonie en vermaak je met de disharmonie. Geniet van de gevonden paradoxen tussen groot en klein. Volg daarbij je impulsen en beperk jezelf tegelijkertijd met discipline.
Dat doet me denken aan een maskerworkshop van Steve Jarand en Keith Johnstone. Op het moment dat ‘de maskers’ zich buitensporig gingen gedragen, riep de man enthousiast:
“Yes, yes, that’s it, now they only need to be educated”!!
